จากประสบการณ์ศึกษาภาพยนต์มาตลอดชีวิต เป็นเขาจะอยากจบยังไงให้ผู้ชมเต็มอิ่มหลังจบลง…

…ตอบไม่ได้เลยแฮะ เพราะเป็นบทที่เขียนร่วมละมั้ง

“ต่อให้เป็นนักเขียนรางวัลระดับจักรวาลก็คงตอบไม่ได้…เพราะเราไม่ใช่ตัวละครบนกระดาษนี่นา“

หัวขวับไปทางอีกฝ่าย เลิกคิ้วสงสัย

”แล้วอะไรทำให้คุณไมเคิลผู้งดงามมั่นใจว่าเรามีประสบการณ์เขียนเช่นนั้นล่ะ?“

“ที่ฟังดูไม่แย่เพราะคุณจิตใจงดงามเกินไปไงล่ะ” เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างกับจะหาทางเข้าไปใช้ชีวิตในหัวของนากหนุ่ม

คนที่มองการหลอกลวงได้อ่อนโยนแบบนั้นจะมองโลกด้วยเลนส์แบบไหนกันนะ…

“นั่นสิน้า…บทภาพยนต์ที่มีผู้กำกับโคไรท์มากกว่าหนึ่ง…ไม่แย่ลงเหวก็ดีสุดยอดไปเลย ไม่ค่อยออกมากลางๆเท่าไหร่…“ กุมคางคิด

(+)

“สถานการณ์ที่งดงามดั่งบทบนกระดาษเช่นนี้ เราคงเห็นตรงกันว่านี่มันไม่ใช่เรื่องที่จะเจอได้ทุกวัน บทละครองค์นี้จะจบแบบไหน…ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะถูกกำกับยังไง“

“แล้วคุณคิดว่าฉากนี้จะถูกเขียนไปทางไหนล่ะ? คุณนากผู้งดงาม?”

(ขอโทษที่หายไปนาน ผมกลับมาสานต่อเจตนารมณ์ของบรรพบุรุษแล้ว🫡🫡🫡🫡)

หัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทีของอีกฝ่าย ดูทั้งเลิ่กลั่ก มั่นใจและสนุกในเวลาเดียวกัน…เป็นสีหน้าที่งดงามใช้ได้

“การหลอกลวง…อย่างเช่น“ ยกขวดน้ำที่ได้มาฟรี เขย่าเบาๆ

“หลอกกินฟรี…ล้วงข้อมูล…หลอกว่าเป็นคนอื่น“ ที่พูดมา ดิมิทรีทำไปแล้วทั้งหมด ถึงแม้จะไม่ได้มีเจตนาไม่ดีก็เถอะ

“ต่อให้หลอกลวงก็ใช่ว่าจะเป็นประสบการณ์ที่น่ารังเกียจนี่คะ?” ยังไงซะไม่ว่าจะจบยังไง สิ่งที่น่าจดจำคือระหว่างทาง

(+)

ร้านดูหรูหราจนแอบนึกเสียใจที่ไม่แต่งตัวออกจากบ้านมาให้ดีกว่านี้ แต่มองคนที่มาด้วยกันแล้ว…การแต่งกายให้เหมาะกับราคาคงไม่ใช่เรื่องจริงจังอะไร

“สลัดอกไก่ก็มีเนื้อเหมือนกัน” เมนูสายสุขภาพระดับคนเล่นกล้ามในร้านแบบนี้… เข้ากันดีละมั้ง

“จะอยากเข้ากับสีนกยูงทำไมกัน… อะไรที่เข้ากับสีของไฮยีน่าก็มีมากมาย”

แค่มิเซอเรียไม่เลือก

“ความงดงามของเธอน่ะมากล้น ลายจุดของเธอก็ด้วย แค่…ไม่เฟ้นหาวิธีการเปล่งประกายความดงามแบบนั้นออกมา“

ใจจริงอยากจะพูดว่า หน้าตาก็ใช้ได้บ้านก็รวยแต่ทำตัวเหมือนหมาจมโคลน แต่เจ้าพ่อแห่งคำหวานอย่างเขากลืนมันลงคอแล้วพ่นเสียงหัวเราะหึหึออกมาแทน

(+)

“อีกอย่าง ไม่ว่าเธอจะตอบอะไร ยังไงเราก็ได้มอบความรักที่จริงใจให้เธอไปแล้ว…แค่อย่าขยำทิ้งแล้วกัน การย่ำยีความรู้สึกอันงดงามของคนอื่นน่ะ แย่ที่สุด“

กรงเล็บนกเดินดินสองข้างทาบอกเหนือหัวใจ คิ้วตกตาห้อยแบบคนน้อยใจ

“เดี๋ยวเราจะเจ็บตรงนี้”

(ขอโทดที่ตอบช้า ผม😭😭😔😭😔😭😔)

“แหม พอเป็นแบบนี้แล้วก็อยากทำตัวให้สมกับร่างนี่” โบกมือไปมาตามสัดส่วนโค้งเว้าของตน

“จะให้ทำตัวแบบเวลาปกติก็จะ…ว่าไงดีล่ะ ไม่ค่อยเหมาะกับการเป็นสาวน้อยล่ะมั้ง?“

พูดแล้วก็ยกสองนิ้วพร้อมขยิบตา ใช่ว่าปกติดิมิทรีจะไม่ทำตัวแบบนี้…แต่เหมือนอาการดี้ด้าเกินคนปกติจะคูณสองเข้าไปด้วยร่างกายใหม่

(+)

โค้งหัวลงเล็กน้อย อยากจะเห็นสีหน้าของเพื่อนรักในเวลาแบบนี้ชัดๆ

เพราะอเล็กซานเดอร์แสดงออกไม่เก่งถึงได้น่าสนใจ

อยากจะรู้เลยล่ะ ถ้ามีคนมาสารภาพรักกับเสือหนุ่มคนนี้จะทำสีหน้าแบบไหนกันน้า…

“อเล็กซานเดอร์ อเล็กซานเดอร์“ กระพิบตาปริบๆดั่งสาวน้อยในห้วงความรัก บิดตัวเล็กน้อยอย่างกับว่ากำลังขวยเขิน

“นั่นน่ะความจริงใจจากเราเลยนะ” ทำเสียงเล็กเสียงน้อย

นกยูงสาวยืนยิ้มเขิน จากนั้นก็หลุดหัวเราะออกมา สำหรับเพื่อนเสือของเขาคงจะดูน่าขนหัวลุกไม่น้อย ท่าทางสบายๆแบบดิมิทรีกลับมาแทนที่สาวน้อยขวยเขิน

“เป็นไงบ้างล่ะ ความรักจากเรา ที่บอกว่ามาจากใจไม่ได้โกหกนะ”

(+)

“ความรักที่บริสุทธิ์น่ะ ต่อให้มอบให้คนแปลกน่าก็ยังงดงาม ขึ้นอยู่กับผู้รับว่าจะถนุถนอมมันหรือมองข้ามอย่างไม่ใส่ใจ เราถึงได้มาอยู่ตรงนี้ เพราะว่าคุณงดงามยังไงล่ะ”

ขนนกยูงพองขึ้นเล็กน้อย มองไปยังฉากสวนสารธารณะรอบตัวพร้อมเสียงฮัมเล็กๆในลำคอ

“การที่คุณชวนนกที่จู่ๆมาสารภาพรักด้วยไปไหนมาไหนโดยไม่ตั้งคำถาม นั่นก็เป็นสิ่งที่เราสงสัย“ หันกลับมาหาคนข้างๆ ”ไม่กลัวโดนหลอกเลยหรอคะ?“

“การรอคอยไม่ใช่เรื่องลำบาก” รับขวดน้ำมากระดกแทบจะในทันที พูดมากก็ลำบากคอเหมือนกัน

เอียงคอมองนากหนุ่มเล็กน้อย บรรยากาศทำให้รู้สึกสบายใจแปลกๆ

คำถามของอีกฝ่ายเรียกเสียงหัวเราะจากนกยูงสาว วางขวดน้ำ เท้าคางจนแทบจะเป็นการเลียนแบบท่าทางของอีกฝ่าย ยิ้มพอใจ

“หวา รู้อยู่แล้วแต่ก็ปล่อยเลยตามเลยสินะคะ“ ดวงตาสีน้ำเงินแทบจะเปล่งประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็นเลยล่ะ

(+)