من دیروز جدی جدی فشارم ۱۹ روی ۱۱ بود، جدی جدی در مرز سکته‌ی مغزی بودم، گه تو اوضاعی که برای من درست کردن. نمی‌گذرم تا ته عمرم از مسبب اوضاع این روزام.

دیروز همکارم گفت تو شور زندگی داری و لازم نیست چیزی از زندگیت بدونم، همین‌که با عشق داری کار می‌کنی و مراقب کارمندات هستی و حمایتشان می‌کنی و بعد از پایان هر پروژه چشم‌هات برق می‌زنه، کافیه که بشه به این نتیجه پی برد که تو زندگی رو بلدی.

به اندازه‌ی هزار سال گریه دارم.
به اندازه‌ی هزار سال غم.

داداش کوچیکم علی خیلی شبیه احمده، شاید برای همونه که خیلی عزیزه برام، خاک بر سر من که خواهری کردنم بلد نیستم، خاک بر سر من.

اولین باری که تونستم با تار یه قطعه رو کامل بزنم، بابام شنونده بود، کلی ذوق کرد، کلی بغض کرد، آخرشم گفت چه خوب که پافشاری کردی که بری کلاس تار.

من از مبارزه کردن، از تلاش برای رسیدن، از هدف داشتن خسته‌ام.

دم به گریه‌ام مدام و به این فکر می‌کنم که آدمی در چهل سالگی همچنان باور می‌کند، اعتماد می‌کند، رکب می‌خورد و این قصه خیلی تلخه و از تحمل من حقیقتا خارجه.

راستش من هیچ وقت بلد نبودم پز بدم، بلد نبودم از داشته‌هام تعریف کنم، اما نداشته‌هامو با صدای بلند همیشه فریاد زدم، برای همین تو زندگی یوقتایی به اونایی که خیلی ضعیف‌تر از خودم بودن باختم.

هر روزم مثل روز خداحافظیه.
هر روزم همین قدر غمگین و همین قدر زخمیه.

چه سخت می‌گذره این زندگی آقای روزگار.

فردای اون روز چند بار به مامانم زنگ زدم که ببخشید وسط اون دعوا تو فحش خوردی، ببخش که اجازه دادم بهت توهین شه، اما تا صداشو می‌شنیدم خوش و بش الکی می‌کردم. همین قدر ضعیف و بدبختم همیشه.

خلوتی اینجا چه خوبه، خوراک گذروندن این روزای منه.

من از این مرحله وحشت دارم، هرچند اینم می‌گذره و چندسال بعد، ازین وحشت چیزی یادم نمی‌مونه، اما خب سخته.

می خوام دوباره موهامو کوتاه کوتاه کنم و بسی خوشحالم بابت این تصمیم.

انقدر این آسمون آبی باگ داره که بعد چندروز بلاخره اکانتم ساخته شد و الان نمی‌تونم پروفایل حتی بذارم.