((พาเจ้าตัวน้อยมาหาเพื่อน แต่มาแบบปกติไม่ได้ มาแบบล้อเลียนเอาหน้าต่างไวป์เว็บตูนแนวเกิดใหม่มาเพราะมันเจ๋ง(?) (เปล่าหรอก ผปค.มันคิดไม่ออกจะทำใบโคไง) ))
🔁 เพื่อเนียนรู้จัก / หาเพื่อน
DM/❤️ หากต้องการ (กดใจจะวาร์ปไปแชท)
((มาเป็นเพื่อนให้เจ้าจีโฮเกาะไปด้วยดันนะ( ̄▽ ̄) ))
มองเธอที่ดีดมดออกไป หารู้ไม่มดที่เธอดีด มันดีดมาโดนมือของเขาแทน แต่ตัวเขาไม่ทักเพราะก็มองไม่เห็น
”อ่ะ โชคดีนะ ยุยจัง…“
เขาโบกมือลาอีกฝ่าย พร้อมกับขอให้โชคดี ไม่นานนัก มดตัวนั้นก็กัด
”อ่ะ…“
เอามือตบมด
((ขอบคุณที่มาแจมนะครับ น้องยุยน่ารัก❤️😭❤️))
มองเธอที่ดีดมดออกไป หารู้ไม่มดที่เธอดีด มันดีดมาโดนมือของเขาแทน แต่ตัวเขาไม่ทักเพราะก็มองไม่เห็น
”อ่ะ โชคดีนะ ยุยจัง…“
เขาโบกมือลาอีกฝ่าย พร้อมกับขอให้โชคดี ไม่นานนัก มดตัวนั้นก็กัด
”อ่ะ…“
เอามือตบมด
((ขอบคุณที่มาแจมนะครับ น้องยุยน่ารัก❤️😭❤️))
พยักหน้าเบาๆให้กับอีกฝ่าย
“นายก็เหมือนกัน ขอให้โชคดี…”
เขาโบกมือลาอีกฝ่าย พรางใช้สายตามองท่าทางอีกฝ่ายว่าจะเอาไปให้เจ้าของบัตรตัวจริง จริงไหม
“หืม….”
พยักหน้าเบาๆให้กับอีกฝ่าย
“นายก็เหมือนกัน ขอให้โชคดี…”
เขาโบกมือลาอีกฝ่าย พรางใช้สายตามองท่าทางอีกฝ่ายว่าจะเอาไปให้เจ้าของบัตรตัวจริง จริงไหม
“หืม….”
ทสึกิเงียบพร้อมมองหน้าอีกฝ่ายและขมวดคิ้วเบาๆ
”ช่างมันเถอะ บางทีนายอาจจะรู้จักคนเยอะกว่าฉัน“
เขายื่นบัตรนั้นให้ วางไว้บนมืออีกฝ่าย
”งั้นฉันฝากให้นายเอาไปให้หน่อยนะ“
ทสึกิเงียบพร้อมมองหน้าอีกฝ่ายและขมวดคิ้วเบาๆ
”ช่างมันเถอะ บางทีนายอาจจะรู้จักคนเยอะกว่าฉัน“
เขายื่นบัตรนั้นให้ วางไว้บนมืออีกฝ่าย
”งั้นฉันฝากให้นายเอาไปให้หน่อยนะ“
”ถ้าคนทั่วไปก็จะเดินมาถามก่อนว่าใช่บัตรของตัวเองไหม“
”ประมาณนี้…แต่ถ้าเป็นแบบนาย ฉันขอเดาว่า“
”นายคงเจอแล้วสินะ…“
เขามองอีกฝ่ายก่อนจะเดาเรื่องการหาบัตร
”ถ้าสำหรับคนที่ต่างไปมากก็จะแบบ เดินมาแล้วพูดเลยว่า“
”นี้ของฉัน ของฉัน ของฉัน“
”ทั้งๆที่ยังไม่เห็นหน้าบัตร แต่กลับรู้ได้ว่าของตัวเองเหมือนติดเครื่องติมตาม…“
”ถ้าคนทั่วไปก็จะเดินมาถามก่อนว่าใช่บัตรของตัวเองไหม“
”ประมาณนี้…แต่ถ้าเป็นแบบนาย ฉันขอเดาว่า“
”นายคงเจอแล้วสินะ…“
เขามองอีกฝ่ายก่อนจะเดาเรื่องการหาบัตร
”ถ้าสำหรับคนที่ต่างไปมากก็จะแบบ เดินมาแล้วพูดเลยว่า“
”นี้ของฉัน ของฉัน ของฉัน“
”ทั้งๆที่ยังไม่เห็นหน้าบัตร แต่กลับรู้ได้ว่าของตัวเองเหมือนติดเครื่องติมตาม…“
เขาพยักหน้าเบาๆเรื่องบัตรของทุกคนหายหมด
”ผมว่า ผมอ่านชื่อถูกนะ…“
เขายกบัตรของอีกฝ่ายขึ้นมาโชว์ให้อีกฝ่ายดูก่อนจะใช้นิ้วชี้ไปที่ชื่อนายแบบ เ น้ น ๆ
“ถ้าไม่ใช่ของคุณ ผมก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหนแล้วล่ะ”
แม้จะน้ำเสียงเขาจะดูนิ่งๆแต่ตอนนี้มันดูเหมือนผสมกับความกวนอีกฝ่ายแบบแปลกๆ
เขาพยักหน้าเบาๆเรื่องบัตรของทุกคนหายหมด
”ผมว่า ผมอ่านชื่อถูกนะ…“
เขายกบัตรของอีกฝ่ายขึ้นมาโชว์ให้อีกฝ่ายดูก่อนจะใช้นิ้วชี้ไปที่ชื่อนายแบบ เ น้ น ๆ
“ถ้าไม่ใช่ของคุณ ผมก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหนแล้วล่ะ”
แม้จะน้ำเสียงเขาจะดูนิ่งๆแต่ตอนนี้มันดูเหมือนผสมกับความกวนอีกฝ่ายแบบแปลกๆ
ทสึกิเดินมาทักทายเจ้าของร้าน เห็นว่ากำลังกวาดพื้นอยู่
“ขออนุญาตนะครับ…”
“ ร้านยังไม่ปิดสินะครับ?”
วันนี้เป็นอีกวันที่ฝีเท้าเขาเงียบเหมือนเคยแต่ดีที่ไม่ได้โผล่มาแบบให้คนตกใจ
ทสึกิเดินมาทักทายเจ้าของร้าน เห็นว่ากำลังกวาดพื้นอยู่
“ขออนุญาตนะครับ…”
“ ร้านยังไม่ปิดสินะครับ?”
วันนี้เป็นอีกวันที่ฝีเท้าเขาเงียบเหมือนเคยแต่ดีที่ไม่ได้โผล่มาแบบให้คนตกใจ
พอเห็นเพื่อนเดินมาถามเจ้าตัวก็หันไปหา
“อ…อืม”
เขาดูไม่ตอบว่าบัตรนี้เป็นของอีกฝ่ายหรือเปล่าก่อนจะยื่นให้อีกฝ่ายดู(จริงๆคือของเธอนั้นแหละ)
“โชคดีที่ตกที่ใกล้กัน…”
“แต่ก็เสี่ยงมีมดมาเกาะ…”
“ระวังด้วย”
พอเห็นเพื่อนเดินมาถามเจ้าตัวก็หันไปหา
“อ…อืม”
เขาดูไม่ตอบว่าบัตรนี้เป็นของอีกฝ่ายหรือเปล่าก่อนจะยื่นให้อีกฝ่ายดู(จริงๆคือของเธอนั้นแหละ)
“โชคดีที่ตกที่ใกล้กัน…”
“แต่ก็เสี่ยงมีมดมาเกาะ…”
“ระวังด้วย”
ทสึกินิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะยื่นบัตรนั้นให้นาย
“ฉันแค่ทดสอบน่ะ”
“ทดสอบเฉยๆว่านายจะมีปฎิกิริยายังไงพอโดนฉันถามแบบนั้น…”
เขายังคงทำหน้านิ่งต่อไป
“อืม…ค่อนข้างต่างจากคนทั่วไป”
“แต่ก็ไม่มาก…”
ทสึกินิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะยื่นบัตรนั้นให้นาย
“ฉันแค่ทดสอบน่ะ”
“ทดสอบเฉยๆว่านายจะมีปฎิกิริยายังไงพอโดนฉันถามแบบนั้น…”
เขายังคงทำหน้านิ่งต่อไป
“อืม…ค่อนข้างต่างจากคนทั่วไป”
“แต่ก็ไม่มาก…”
อยู่ดีๆมีคนโผล่มาอยู่ด้านหลังของอีกฝ่ายแบบเงียบๆ
“….”
หากนายหันมาจะเห็นเพื่อนร่วมห้องของนายกำลังถือบัตรสองใบอยู่
“นี้กำลังหาบัตรของนายอยู่เหรอ…?”
น้ำเสียงนิ่งๆเรียบๆดังออกมากำลังพูดกับนายพร้อมสายตานิ่งๆใส่นายด้วยเช่นกัน
“เห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องกันน่ะ แล้วเจอพอดี”
“นี้ของนาย”
เขายื่นให้แต่อย่าถามว่าออกไปหาตอนไหน
อยู่ดีๆมีคนโผล่มาอยู่ด้านหลังของอีกฝ่ายแบบเงียบๆ
“….”
หากนายหันมาจะเห็นเพื่อนร่วมห้องของนายกำลังถือบัตรสองใบอยู่
“นี้กำลังหาบัตรของนายอยู่เหรอ…?”
น้ำเสียงนิ่งๆเรียบๆดังออกมากำลังพูดกับนายพร้อมสายตานิ่งๆใส่นายด้วยเช่นกัน
“เห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องกันน่ะ แล้วเจอพอดี”
“นี้ของนาย”
เขายื่นให้แต่อย่าถามว่าออกไปหาตอนไหน
“หืม…”
“แน่ใจนะว่าของเพื่อนนายน่ะ”
เขาเอามือปิดภาพหน้าของเจ้าของบัตร พร้อมกับทำสีหน้าสงสัยกับนาย
“หืม…”
“แน่ใจนะว่าของเพื่อนนายน่ะ”
เขาเอามือปิดภาพหน้าของเจ้าของบัตร พร้อมกับทำสีหน้าสงสัยกับนาย