چند روز مودیلیانی نگاه کردم و این را با مداد شمعی کشیدم.

برق رفت نشستم کمل تماشا کردم

الآن نباید همین مرکز شهر یه دوستی کسی پیدا می‌شد می‌رفتیم یه قدم و قهوه؟ هعی خدا

دیشب هواشناسی‌ها گفته بودن نصف شب برف میاد، ساعت ۱۲ یه چسه برف گرفت، دوستم را به زور بیدار نگه داشتم که ساعت سه و چهار بریم تو برف قدم بزنیم. هیچی نیامد. الآن بیدار شدم دیدم سفیده زمین ولی دوستم خواب خوابه.

تعجب می‌کنم چطور گیاه کوکا به این طرف دنیا نرسیده تا به حال. یعنی فقط تو کلمبیا رشد می‌کنه؟

آقا بابک از همه چیز و از خودش عصبانی بود سر مداد شمعی و کاغذ خالی کرد.

خیلی‌ها می‌گن ما «دوستانمان» را به خانه و زندگی خودمون راه می‌دیم. ولی من معمولا اینطوریم که کسی را دوست، بی‌حرف اضافه و بی‌کم‌وکاست، خودم می‌دونم که مرتب می‌رم خانه‌اش. کسی که حاضرم اجازه بدم برام پول خرج کنه بدون اینکه قصد یا امکان جبران داشته باشم.

آمریکا به خاطر موز تو کشور همسایه‌اش کودتا کرده، واقعا همسایگی با این کشور خطرناکه. همسایه نبودن هم یه طور دیگه خطرناکه البته.

دارم فکر می‌کنم یکی از دلایل دشمنی بخشی از دنیا با ما همین تعرفه‌هاست. ۲۵ درصد تعرفه در مقابل خیلی از تعرفه‌های ایران روی کالاهای کشورهای دیگه هیچی نیست. حتی روی کالای چینی بیشتر از این حرفها تعرفه داریم خیلی وقتها.

زودتر به اینجا عادت کنیم بهتره. دوستان کسی مرتب اینجا می‌نویسه؟

مردم خوشباش سبک‌روح قلندرمزاج کریم نهاد را از ما درود دهید.
(عبید زاکانی، رساله صد پند)