Mecburen kabul ettim. Şu an ne yapacağımı bilmiyorum. Yarın sabah yine erkenden kahve alıp almamak konusunda kararsızım. Belki de gerçekliğimi geri kazanmak için 8'de aldığım kahveyi 8:05'te içmeye başlamalıyım.

"Çok saçma!"

"Bak, şu an tam bu tepkiden dolayı yarı gerçek kişisin. Ciddi vatandaşlar şikayet etmez. Hayır dersen tam hayali kişi olma riskin var. O zaman sadece doğum günlerinde varsın."

Aradım tekrar. "Tamam özür dilerim, nasıl tam gerçek kişi olabilirim tekrar?"

"Hmm" dedi memur, klavye sesi geldi. "İşe her gün erken gitmen lazım. Bir de devletin seni izlediğini kabul ettiğine dair bir belge imzalaman gerekiyor. Şey gibi... mesela sabah aynana bakıp 'günaydın devlet' diyeceksin."

Evrak dolabımı karıştırdım. Geçen ay gelen vergi iadesi çekinde "AŞIRI ŞÜPHELİ VATANDAŞ" damgası vardı. Kimse söylememişti.

Elektrik faturam açılmış, içine not düşülmüş: "Bu adam sabah 3'te mikrodalga çalıştırıyor. Ne yapıyor acaba? Bence şeytani işler."

"İtiraz için dilekçe veremiyor muyum şimdi?" dedim, sesim titreyerek. Memur kıkır kıkır güldü.

"Verebilirsin ama özel bir damga vuracağız üzerine: 'Bu dilekçe yarı gerçek kişiden gelmiştir, okumak tamamen sizin takdirinizdir.' Ciddiye alınma oranın %38 falandır herhalde."

"Ama ben öyle bir şey demedim ki hiç."

"Heh... işte bu. Senin anlaman gereken şey şu: devlet bazen senin demediğin şeyleri de duyabilir. Bak mesela şu an dosyana 'devlet kurumlarına karşı inatçı ve inkarcı' diye not düşüyorum.”

"Tamam kanka, şef gitti. Bak seni yarı gerçek kişi kategorisinden çıkarmanın bir yolu var aslında. Dosyanda yazıyor ki geçen sene vergi dairesine gittiğinde 'bu ülkede yaşamak için para mı ödüyoruz?' demişsin. Bu ifadeyi 'vergi ödemek vatandaşlık görevidir' şeklinde düzeltirsen bir şansın olabilir."

Sonra telefondaki memur, "Bir dakika hocam, şef yanımda, sessiz ol" diye fısıldadı. Arka planda kağıt hışırtıları ve klavye tıklamaları duydum.

Sonra ekledi:

“Ayrıca devlet seni bi süredir yarı gerçek kişi olarak sayıyor. Yani nüfus kağıdın geçerli ama mesela dilekçe veremiyorsun. Çünkü ‘ehhh... bu çocuk bi tuhaf’ gibi bi karar alındı yukarılarda.”

Sebebini sordum, önce sustu. Sonra “bir saniye” dedi, uzaklaştı, geri geldi:

“Kanka,” dedi, “sen geçen ay 4 kere sabah 8’de kahve almışsın ama işe 11’de gitmişsin. Yani? Hangi mesaiye kahve o?”

Bir şey diyemedim.

Ben de haliyle aradım, dedim “Böyle mektup mu olur?”

Telefondaki memur, “Hocam şaka değil bu, sistemden baktık, sana güvenimiz kalmamış bayağı.” dedi.