" ว่าแต่จะซื้ออะไรไปฝากดี "

" ซื้อไปฝั่งตรงนู่นไหม ? "

เพราะยังไงถ้าซื้อไปให้เด็ก ๆ ที่บ้านน่าจะดีอกดีใจกัน

พอเห็นว่าหัวเราะ เขาเลยมองไม่วางตา

"จะเบื่อได้ยังไง ถ้าไปกับเลลี่ยังไงก็สนุกตลอดนั่นแหละ"

มิเกลยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ เต้นเป็นแต่ไม่บ่อยนัก ไปดูเฉย ๆ ก็โอเค

"แต่ว่ามันตั้งค่ำ ๆ เลย"

เห็นว่าใส่ชุดเฉพาะทางการกันด้วย แต่ตอนนี้เขาใส่มาแบบสบาย ๆ เนี่ยสิ

"งั้นแวะร้านค้าหลาย ๆ ร้านแล้วพักนึงค่อยมาดูเขาเต้นกันไหม ?"

ใช่แล้ว ความจริงน้ำมันไม่เปรี้ยวเลยสำหรับเขาที่สั่งน้ำเลม่อนเพียว ๆ มา แต่เป็นเพราะว่าหลังจากคุยเรื่องนึงกับแฝดแล้ว มิเกลก็เลยไปขอนิยายรักจากน้องสาวแก่แดดมา

"อะอืม ไม่เป็นไรหรอกรอบนี้"

ว่าแบบนั้นก็ตักทั้งดอกทิวลิป ทั้งข้าวเข้าปากตาม

"ว่าแต่หลังกินข้างเสร็จไปไหนต่อกันดีแบบนี้ เลลี่อยากไปไหนไหม"

"ถ้านายเสียคน ฉันจะช่วยเอง"

เขาพูดติดตลกแบบไม่ได้คิดอะไร ว่างั้นก็ลองดูดน้ำเลม่อนแสนสดชื่น

"หื้อ ได้สิ"

ยังไม่ทันได้ได้รู้ตัวก็หยิบน้ำของเลอาร์ขึ้นมาชิมดู ก่อนจะรู้ตัวจนต้องเบือนหน้าหนีอีกคน ด้วยเหตุผลบางอย่าง

"อืม...เปรี้ยวดีนะเลลี่"

"ได้ ๆ เดี๋ยวลองด้วย"

ว่างั้นก็รีบเดินไปที่ร้านน้ำทันที ในระหว่างรอก็คิดว่าหลังจากกินเสร็จจะไปไหนต่อดี สงสัยต้องถามเลอาร์ก่อน

เสร็จปุ๊ปก็เดินกลับมาพร้อมน้ำสองแก้ว

"มาแล้วครับคุณชาย~ พ่อบ้านส่วนตัวมาแล้ว"

มิเกลกลับมานั่งลงข้าง ๆ เพื่อที่จะได้กินข้าวอบดอกทิวลิปแล้ว !

ทันทีที่โดนแตะหูมิเกลถึงกับกลับมายืนตัวตรงมือพลางจับหูที่ก่อนที่นี้โดนแตะมา

"จริงเหรอ คาดหวังนะเนี่ย"

พอเห็นแบบนั้นก็ยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว

"ไม่แล้ว คิดว่าน่าจะมีอย่างอื่นให้ซื้อกินอีก"

เขาเดินพาเลอาร์มาหาที่นั่งก่อนเพราะมันจะล้นมือเกินไปแล้ว

"น้ำเลม่อนคงจะดี เลลี่เอาน้ำไรไหม เดี๋ยวไปเอามาให้"

“ก็พวกเรามันกระเพาะแบบไม่มีที่สิ้นสุดนี่นะ”

เสียงหัวเราะน่าดังขึ้นหลังสิ้นประโยค

เขาหันไปหาคนข้างกาย เมื่อได้ยินเสียงฮัมเพลงใกล้ ๆ เลยก้มหัวลงไปฟัง

“หื้ม รู้จักเพลงนี้เหรอเลลี่ ?”

"เคยแย่งน้องกินอยู่น่ะ"

"จำรสชาติไม่ค่อยได้ แต่อยากกินด้วยกันกับนายนะ"

เจ้าตัวยิ้มออกมาทันทีที่จบประโยค มือที่กุมอยู่แน่นพาเลอาร์ไปแถว ๆ ตรงที่มีข้าวอบดอกทิวลิป

ก่อนจะสั่งมาสองที่ เผื่อเลอาร์ด้วย และแน่นอนว่ายังไงก็ไม่พลาดเนื้อย่างแถว ๆ นั้นที่ตั้งเตาปิ้งกันอยู่

"กินไหม ?"

แปะ

มือวางลงบนมือเลอาร์แบบทันที เหมือนสุนัขผู้เชื่อฟัง

"ไม่หลงทางแล้วนะแบบนี้"

ว่าแบบนั้นก็ชะโงกหน้ามองหาอะไรที่ดูน่าอร่อย

"ดูนั่น ๆ ! ข้าวอบดอกทิวลิปแหละ ไปลองชิมกันไหม ?"

" ก็มารอกินที่นี่แหละ ช่วงเทศกาลแบบนี้ชอบมีของที่หากินไม่ได้ทั่วไป "

ว่าไปก็คอย ๆ พาเลอาร์เดินไปตามงาน ผู้คนหลั่งไหลกันเข้ามาในงานอยู่เรื่อย ๆ เลยเยอะเป็นธรรมดา

"จริง คนเยอะมากเลย"

สายตามองลงมาที่มือของอีกฝ่าย คำต่าง ๆ ของผู้เป็นฝาแฝดของตน เข้ามาอย่างกับเสียงในหัว

"เอ่อ ถ้าไม่อยากหลงทางอยากจับมือไหม ? "

"เย้ย ! ตกใจหมดเลย"

หันไปหาคนที่มาสะกิดแบบไม่ทันตั้งตัว

"ไม่นานหรอกเลลี่ แค่นี้สบาย"

"ว่าแต่กินไรยัง จำได้ว่าเหมือนจะมีงานเลี้ยง"

เนื่องด้วยเพื่อนรักของเขาชวนมาเที่ยวงานเทศกาลดอกไม้หลากสีสัน โดยปกติแล้วนากหนุ่มมักจะมากับครอบครัวเป็นประจำ แต่ครานี้ได้มาเดินกับเพื่อนที่ช่วงนี้รู้สึกตัวเองแปลกมากเวลาอยู่กับคนคนนี้

มิเกลผู้มักมาก่อนเวลาเสมอกวาดสายตามองหาคนคุ้นเคย แต่เพราะคนช่างเยอะเหลือเกิน ประจวบกับสีสันหลากสี ตอนนี้ตาเลยลายเสียไปหมดแล้ว

อหนึ่งเพราะอีกฝ่ายผลัดเขาเลยยากต่อการหาอย่างมาก