(ป๊า🥹)

"...ผมต้องแวะไปให้นักกีฬาสีผมก่อนแหละ ก่อนอื่นต้องไปเอาขอที่สวัสดิการแถวนี้ใช้ไปก่อนล่ะนะ"

โฮตารุยิ้มอ่อนใจออกมา...ก็ตัดใจแล้วล่ะนะ...ก็ต้องอยู่กับมันให้ได้ในฐานะเพื่อนคนสำคัญ...

"...ไว้เจอกันตอนจบงานแล้วกันนะ...หวังว่าผมจะได้ถอดชุดนี้ก่อนช่วงรอบกองไฟล่ะนะ..."

(น้องน่าร้ากกก)

"ขอคุกกี้กลับไปหน่อยแล้วกันนะครับ"

โฮตารุบอกก่อนจะหยิบคุกกี้ไปถุงหนึ่งแล้วจ้องมองผืนน้ำอยู่พักนึงแล้วก็พยักหน้าให้กับนางิ

"อืม...งั้นไปที่สวนสาธรณะสักหน่อยแล้วกันครับ"

"ขอยคุณนะครับ...ที่ซัพพอร์ตการตัดสินใจของผมน่ะ"

โฮตารุบอกเพราะอีดคนก็เหมือนครอบครัวอีกคนของเขา...ทำให้เขาดีใจที่ครอบครัวซัพพอร์ตเขา

"เรื่องนั้นผมเข้าใจดีเลยล่ะครับ..."

เพราะพึ่งโดนกับตัสเมื่ไม่นานมานี้ล่ะนะ...จำจนตายแน่นอน

(ชั้นน่ะ...รอมาตั้งแต่ทริปครั้งนั้นเลยนะ--)

เจ้าเด็กน้อยนั้นหลับไหลโดยไม่มีสิ่งใดรบกวน...วิญญาณดวงนั้นได้ถอยไปทิ้งเพียงเด็กน้อยไว้กับผู้ดูแลของเขา

แม้จะเพียงไม่นานแต่นิทราในครั้งนี้นั้น...สงบกว่าครั้งไหนๆคู่ควรกับภาระของความตายที่เด็กน้อยต้องแบกมาตลอดชีวิต...

(จบโรลขอบคุณมาแจมคร้าบ)

"...สิ่งที่ผมมี...ผมคิดว่าผมอยากจะใช้มันน่ะครับ...เพื่อพวกเขาเหล่านั้นพวกเขาที่มีไม่กี่คนที่เห็น"

"...อยากจะช่วยเท่าที่ผมจะช่วยได้...เพระาผมเองก็โตมาโดยมีคนตายช่วยผมเยอะอยู่น่ะครับ"

โฮตารุบอกก่อนจะยิ้มจางๆออกมามันเป็นความตั้งใจที่บริสุทธิ์ของเจ้าตัวเลยล่ะ

"เห็นงี้ก็เป็นนักกีฬาคิวโดนะครับ แค่นี้สบายมาก"

ถึงกล้ามเนื้อที่ตัวจะไม่แน่นเท่าเพื่อนร่วมห้องคนอื่นแต่เรื่องกล้ามเนื้อแขนเขามั่นใจมากเลยว่าไม่แพ้ใครอะ

แต่เพราะชุดมันเลยบังแขนเขาไปหมดเลยล่ะนะเลยดูฟูฟ่องไม่ได้ดูแข็งแรง