بعضا متداوله که در توییتر آدم‌ها که اکانت‌های پربازدیدی دارند، یک اکانت پرایوت می‌زنن و اسمش رو می‌ذارن کلبه تنهایی. ولی خب یه شوخیه. کلبه تنهایی اینجاست که آدم حتی یادش می‌ره که خودش هم توش حضور داره. چه برسه به بقیه. مثلا همین پست رو احتمالا خودم هم فراموش می‌کنم که زرم و می‌ره تا چند ماه بعد (:

امروز در کافه، مردی را دیدم که آنقدر به ارنست همینگوی در ایام انتهایی عمرش شبیه بود که هر آن انتظار داشتم اسلحه‌ای در بیاورد و کار خودش را یکسره کند.

بلواسکای فضاش طوریه که انگار قبل از اینکه کریستوف کلمب آمریکا رو کشف کنه، رفته باشی توش گردش.

امروز به طرز عجیب و بی‌دلیلی کلافه‌ بودم. به هر چیز و هر کاری که فکر کردم تا حالم رو باهاش خوب کنم به در بسته خوردم //:

اینجا چقدر همه‌چی نامانوسه. البته احتمالا محیط کاربریش بهتر می‌شه رفته‌رفته؛ ولی برای اونایی که به توییتر عادت کردن سخته آداپته‌شدن باهاش.