🔴Tomoyasu

3-A
ชิโมมุชิกิ โมโตมุ หัวหน้า
@rkmmotomu.bsky.social
โฮชิคาวะ จิอากิ รองหัวหน้า
@rkm-chiaki.bsky.social
คาเนโกะ มิฟุยุ เหรัญญิก
@mifuyuu-rkm.bsky.social

3-B
คีโต้ ไดอิจิ หัวหน้า
@rkm-daiichi.bsky.social
ฮานาซากิ อากิฮิโตะ รองหัวหน้า
@akihanazaki-rkm.bsky.social
คุโรซาวะ ซาวาโนะ เหรัญญิก
@sawano-rkm.bsky.social

เขาเปลี่ยนน้ำเสียงให้รื่นขึ้น ขณะเลื่อนสายตาไปต่อท้าย

“— ‘ทว่า หากยังไม่ละทิ้งความหวัง จะได้รับสิ่งที่หายไปคืนมาในฤดูถัดไป’”

“ดูเหมือนดวงของคุณจะใจดีพอสมควรนะครับ”

เขากล่าว ก่อนจะพับกระดาษคืนให้อย่างระมัดระวัง

“สรุปแล้ว…คุณคงไม่ต้องกลับมาขอแก้ปีหน้าหรอก”

รอยยิ้มประดับบนริมฝีปากยังเรียบละเมียด แต่ดวงตาแฝงรอยขำบาง ๆ

“เพราะดูท่าวันนี้…โชคคงยอมคุณไปแล้วหนึ่งครั้ง”

เขาเริ่มอ่านช้า ๆ พลางทำเสียงนิ่งขรึมจงใจ

“— ‘โชคชะตาผู้ถือใบนี้มักมีภัยจากหญิงสาวแปลกหน้า และอาจถูกหลอกด้วยรอยยิ้ม’ …น่าสนใจดีนะ”

เขาเหลือบตาขึ้นสบเธอ ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์วูบหนึ่ง เหมือนจะล้อโดยไม่พูดตรง ๆ ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ

“แต่เดี๋ยวก่อน ยังไม่หมดนะครับ”

(+)

ชายหนุ่มรับกระดาษเซียมซีจากมือเธอด้วยท่าทางเรียบง่าย ปลายนิ้วเรียวค่อย ๆ คลี่ออกอย่างบรรจงราวกับกำลังเปิดจดหมายจากโชคชะตาเอง

“ฮึม… ดูท่าจะจริงจังกันไม่น้อยนะครับ”

เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
แต่แฝงความนุ่มละมุนในจังหวะเดียวกัน

แววตาสีอ่อนกวาดผ่านอักษรบนแผ่นกระดาษ ก่อนริมฝีปากจะคลี่ยิ้มบาง ๆ ที่ยากจะเดาได้ว่าเพราะอะไร

“เขาว่า…”

(+)

อากิฮิโตะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเมื่อบทเพลงสิ้นสุด รอยยิ้มยังแตะอยู่บนริมฝีปาก

เขาก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด พลางพยักหน้ารับคำทักทายอย่างสุภาพ

“สวัสดีครับ… เพลงเมื่อกี้ไพเราะจังเลยนะครับ“

(ขอบวกด้วยค่า👐)

เสียงฟลูตแว่วลอยมากับสายลมยามบ่าย ชายหนุ่มหยุดฝีเท้า รอยยิ้มบาง ๆ ผุดบนริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว

เขาเหลือบตามองชายหนุ่มผมยาวในแว่นหนาเตอะ อยู่ท่ามกลางร่มไม้ เสียงดนตรีคลอไปกับแสงแดดที่สาดกระทบเส้นผมพลิ้ว

“เพราะจังเลยนะะ…”

น้ำเสียงนุ่มละมุน พร่างพราวอบอุ่นราวบทเพลง

(ขอบวกด้วยคนนะคะ👐)

“หืม… บอลติดซะสูงเลย สูงจังเนอะว่าไหม~”

เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง
อาจะทำให้เธอต้องชะงักเล็กน้อย

ก่อนจะหันไปเห็นชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตแขนพับ
ที่กำลังยืนมองอยู่ใต้ต้นไม้ด้วยรอยยิ้มขี้เล่น

“ให้ช่วยไหมครับ?”

เขาเอ่ยต่อแทบจะทันที น้ำเสียงนั้นเจือแววขำจาง ๆ

“เอาน่า ผมไม่อยากให้วันนี้กลายเป็นวันแรกที่สวนนี้มีข่าวคนติดต้นไม้เหมือนลูกบอลหรอกนะ ฮะๆ”

เขาเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มบนริมฝีปากดูเหมือนจะอ่อนลงนิด แต่กลับทำให้อากาศระหว่างคนสองคนราวกับอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด

“ว่าแต่…”

เขากระซิบแผ่ว ก่อนจะหรี่ตาเล็กน้อยอย่างคนตั้งใจแหย่

“อยากให้ผมเป็นคนอ่านให้ไหม? เผื่อโชคจะอ่อนข้อให้คุณ…เพราะคนตีความน่ะน่าสนใจกว่าเซียมซีอีกเยอะเลย”

แสงแดดยามสายสะท้อนในดวงตาสีอ่อนของเขา ทำให้มันดูราวกับกลืนเอาแสงไว้ในนั้น

“แต่วันนี้ก็คงไม่เลวนักหรอกนะ”

เขาว่าพลางหยิบไม้เซียมซีที่ตกอยู่ขึ้นมา

“เพราะผมได้เจอคนที่กล้ายิ้มให้โชคร้าย ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโชคดีรออยู่ตรงหน้า”

(+)

ปลายนิ้วเรียวแตะกระบอกไม้เบา ๆ ราวกับเกรงจะรบกวนโชคชะตาที่เพิ่งถูกปลุกขึ้น

“หรือบางที—”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นอีกครั้ง

“ คุณอาจจะเชื่อในโชคร้ายมากจนมันกลายเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวไปแล้วก็ได้”

คำพูดนั้นไม่ใช่การเย้าแหย่ตรงไปตรงมา แต่มีความนุ่มนวลที่ฟังดูเกินกว่าจะเป็นแค่การพูดเล่น

(+)

เสียงไม้เซียมซีตกกระทบกันแผ่วเบา ดังกังวานอยู่ในอากาศสงบของศาลเจ้า

อากิฮิโตะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มผุดบนริมฝีปากก่อนเสียงหัวเราะในลำคอจะตามมาอย่างแผ่วนุ่ม

“พูดแบบนั้น… ฟังดูไม่เหมือนคนสิ้นหวังเลยนะ”

เขาเอนตัวเล็กน้อย สายตาอ่อนโยนแต่แฝงแววขี้เล่น

“กลับดูเหมือนคนที่ยอมรับทุกอย่างได้…แม้แต่โชคร้ายของตัวเอง”

(+)

รอยยิ้มขี้เล่นกลับมาแต้มที่มุมปากอีกครั้ง

“—ต่อให้เซียมซีไม่บอก ผมว่าก็โชคดีอยู่ดีนะ”

เขาหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง ก่อนจะสลับมือให้เธอนั้นเป็นฝ่ายเขย่ากระบอกเซียมซีแทน

“มาเถอะ ลองดูสิ… บางทีโชควันนี้ อาจจะยิ้มให้เราทั้งคู่ก็ได้”

เงาพัดบนมือทั้งคู่ทอดแนบกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่อากิฮิโตะจะหัวเราะแผ่ว เสียงนั้นทั้งนุ่มและลึก

“อย่าเพิ่งทำหน้าจริงจังสิ”

เขาว่า พร้อมเอนตัวเล็กน้อย ใบหน้าเข้ามาใกล้ในระยะที่สายตาสามารถสบกันได้ชัด

“ผมแค่คิดว่า… ถ้าได้เสี่ยงโชคร่วมกับคนคุ้นหน้าในสถานที่แบบนี้”

(+)

“แต่ว่านะ…”

เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย เสียงหัวเราะเบา ๆ คล้ายจะกลั่นออกมาจากความเพลิดเพลินในบทสนทนา

“ถ้าเซียมซีบอกว่า โชคร่วมกัน
ซาวาโนะจังจะรับผิดชอบร่วมไหมนะ?”

ปลายประโยคของเขาเต็มไปด้วยชั้นเชิง ทั้งขี้เล่นและแฝงความจริงจังบางเบาในที

สายลมพัดพลิ้วผ่านผมเขา เผยให้เห็นเสี้ยวใบหน้าที่อาบด้วยแสงแดดอุ่นยามสาย

(+)

เขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีอ่อนจับจ้องมือที่วางประกบอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่เร่งรีบ

ปลายนิ้วของเขาเคลื่อนไหวช้า ๆ โดยไม่ได้แตะต้อง แต่ใกล้พอให้ลมหายใจอุ่นเฉียดผ่านระยะนั้นอย่างจงใจ

“ใช่แล้วล่ะ…”

เสียงนุ่มละเมียดหล่นออกมาพร้อมรอยยิ้มที่เหมือนจงใจขีดเส้นระหว่างความหยอกเย้าและความรู้สึกที่เกินคำนิยาม

(+)

เขาเอียงคอมองคนตรงหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยแววหยอกเย้า แต่แฝงความสนใจจริงแท้อยู่ลึก ๆ

“แต่ระวังไว้หน่อยล่ะ…ว่ากันว่าเซียมซีของที่นี่น่ะ ทำนายแม่นจนบางคนกลับมาขอแก้ทุกปีเลยนะ”

พูดจบ เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม เสียงแผ่วลงราวกับจะฝากความลับไว้กับอากาศ

“ถ้ามันออกมาไม่ดี…อย่ามาโทษผมก็แล้วกันะ♪ ”

ริมฝีปากของอากิฮิโตะคลี่ยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นอีกฝ่ายรับกระบอกเซียมซีไปอย่างง่ายดาย

ดวงตาสีอ่อนฉายแววเจ้าเล่ห์วูบหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเอนตัวเล็กน้อย เอามือเท้าโต๊ะไม้เตี้ยข้างศาลด้วยท่วงท่าสบาย ๆ

“ตอนแรกนึกว่าจะทำหน้าไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ซะอีก ฮะๆ”

เขาเอ่ยพลางหัวเราะเบา เสียงนั้นนุ่มราวกับลมพัดต้องกระดิ่งเงินที่แขวนอยู่เหนือศาล

มือเรียวของเขาถือกระบอกเซียมซีด้วยความทะนุถนอม รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นมุมปาก ดวงตาสีอ่อนเป็นประกายขี้เล่น ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปพบกับ(คุณ)

เขาเอ่ยด้วยเสียงนุ่ม

“ว่าแต่…อยากลองเสี่ยงเซียมซีด้วยกันไหม?”

ท่าทางชวนเล่นของเขาผสมกับความอบอุ่นราวกับเชื้อเชิญให้คุณเข้ามาแบ่งปันช่วงเวลาสงบนี้

(+ได้ค่า)

“ช่วงปิดเทอม…ก็ถือว่าไม่เลวเลยนะ”

เขาพูดพึมพำเบา ๆ พร้อมขยับตัวให้ดูเหมือนจะเชื้อเชิญผู้ที่ผ่านมามาร่วมอยู่ใกล้ พลางสอดสายตาซุกซนไปยังผู้มาเยือน ใบหน้าเรียบสง่าแฝงประกายเจ้าเล่ห์ราวกับกำลังคิดแผนเล็ก ๆ ไว้เล่นกับใครสักคน