เขารับมา รู้สึกเหมือนดวงตกกับการได้สติ๊กเกอร์เสริมดวง

" ขอบคุณครับ "

แล้วทามะก็เอาไปให้รุ่นน้องตัวดี ผู้ซึ่งบังคับเขามาเพื่อมาสุ่มของเฉยๆ
(ไปดีกว่า ลาก่อนโซวตะคุง)

...

" ก็ได้ "

" ... "

โอเค๊
เพราะโดนยัดเยียดมา ก็เลยต้องมาสุ่มต่อ
ยื่นเงินให้อีก300เยน ตอนนี้ก็หมดสิทธิ์แล้วจะได้เป็นอิสระซักที

" ขอสุ่มเพิ่มเป็น เลข3ครับ "

" โซวตะ... ทำไมต้องเป็นผมล่ะ "

ถึงจะบ่นแบบนั้นก็เถอะแต่เขาก็โดนยัดเงินมาแล้วนี่ ก็เลยกระซิบถาม

(" นายอยากได้อะไรนะ ")

นี่มัน ของดีชัดๆ

" ขอบคุณครับ... "

จากตอนแรกที่ดูจะเหนื่อยหน่าย แต่ตอนนี้เหมือนกับโดนเติมพลังงานกลับคืน
ขอบคุณนะโซวตะที่บังคับผมมา

เพราะด้วยเหตุผลอะไรซักอย่างเลยโดนรุ่นน้องบังคับมา ทามะเลยต้องจำใจ

ควักเงินออกมา300เยนเพื่อสุ่มของ

(20คร้าบ)

(โฮคารุก็น่ารัก🫵)

(ขอบคุณครับ🤲🤲🤲)

ปลาโระส้มกลม🍊 : เอ๋ จริงหรอ ผมลองถามคนอื่นดีมั้ย

ปลาโระส้มกลม🍊: ไม่ดีกว่าครับ---

ปลาโระส้มกลม🍊 : ผมว่าเอาไปชำระล้างที่ศาลเจ้าน่าจะดีกว่า...?

หลังเข้ามาข้างในสิ่งที่เขาได้ยินก็คือการที่คุณแม่ของโซวตะบ่นลูกไปต่างๆนาๆ ว่ากันตามตรงเขาก็ไม่ได้แปลกใจมากนักเท่าไหร่ ก่อนจะรับของหวานจานนั้นมา

" ขอบคุณครับ "

แถมเจ้ารุ่นน้องก็น่าสงสารที่โดนคุณแม่สั่งให้นั่งข้างๆหงอยอยู่แบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะขอเพิ่มให้อีกหนึ่งที่แม้จะรู้อยู่แล้วว่าคุณแม่ของโซวตะไม่พอใจลูกตัวเองซักเท่าไหร่

" อืม... ผมขออีกจานได้มั้ยครับ? "

(ไมแม่ไม่ให้กิน5555555555)

" หึ้ย อย่ากอดสิ เปียก "

แล้วทามะก็ยกมือขึ้นตั้งท่าตีก่อนที่เขาจะลงแรงไปจริงๆ มันเป็นแรงเบาๆเป็นการเตือนเพราะว่าถ้าเขาเปียกไปด้วย ร่มมันก็จะจับยากขึ้นเพราะมัวแต่หนาวสั่นน่ะสิ

" ไปกัน พรุ่งนี้ค่อยเอามาคืนผมแล้วกัน ส่วนขนม ผมเข้าไปนั่งกินในบ้านนายดีกว่า "

" อ่อ ถ้าเรื่องนั้นผมกินมาก่อนแล้วน่ะครับ "

ปกติแล้วเขาก็จะนั่งกินอยู่ในห้องไม่ออกไปหาที่นั่งกินซักเท่าไหร่เพราะแดดร้อน แต่วันนี้ก็ดูจะอากาศดีใช้ได้ วันนี้ทามะก็เลยออกมาเดินเตร่ไปทั่วแบบนี้ให้เห็นได้

แต่ไม่นานนักก็มาถึงจุดที่ว่า เพราะช่วงนี้เป็นช่วงที่คนกำลังพักเลยจะเห็นกลุ่มคนเล็กๆนั่งจับกลุ่มกันตามสวนกับบริเวณสระบัว บรรยากาศดูเย็นสบายและร่มรื่นอีกด้วย

" ตรงนี้นี่แหละ "

(สรุปพน.ป่วยคู่🥀)

ได้ยินแล้วเอาก็หัวเราะเบาๆออกมา แถมท่าทางนั้นมีหรือที่เขาจะไม่ชินกับมัน การทำตาประกายปิ๊งๆแบบนั้นน่ะ

และเพราะเจ้ารุ่นน้องที่ยืนสั่นอยู่ทั้งแบบนั้น ทามะก็ถอดเสื้อคลุมข้างนอกออกโดยที่พยายามถือคันร่มไว้ในมือไม่ให้มันหลุดไป

" อ่ะ "

คุณพี่ชายแสนดีก็ยื่นเสื้อคลุมสีทึบให้ ไหนๆวันนี้ก็ไม่มีแดดแล้วนี่
แต่พอถอดแล้ว ผสมกับเสื้อที่เปียกบ้างจากการโดนเบียดมันก็ทำให้เขารู้สึก หนาวขึ้นมานิดหน่อยแฮะ

คำพูดที่ยาวเหยียดและการแสดงความซาบซึ้งเหล่านั้นก็ทำเอาทามะอดจะพูดไม่ได้ว่า

" เว่อร์มาก "

นั่นดันเป็นคำแรกที่เขาพูดออกมา แต่โซวตะก็คงจะชินไปแล้วแหละกับคำพูดประมาณนี้ของเขา
ก่อนจะยื่นมือลงไป จะไปกอดขาเขาอยู่กับพื้นทำไมเล่า

" ลุกขึ้นมาเถอะ มันเปียก "

(อย่าทำตัวเป็นยันสิน้องชาย😭)

(1)

(น้องข้า ข้ามาช่วยแล้ว💥)

เพราะเป็นวันที่ฝนตก ทามะเลยจะกลับบ้านเร็วกว่าปกติเพราะไม่ต้องหลบร้อนจากแดด แต่พอมาถึงหน้าประตูโรงเรียนแล้วก็เห็นรุ่นน้องที่มองแว๊บเดียวก็รู้ว่า

นั้นคือโซวตะ เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ได้เห็นเขาเปียกโชกกลางสายฝนแบบนี้

ชายหนุ่มเดินตรงดิ่งเข้าไปหาพร้อมกับร่มสีมิ้นที่ดูสะดุดตา ไม่นานนักร่มคันนี้ก็มีผู้ที่อยู่ใต้คันร่มถึงสองคน

" ว่าไงโซวตะ "