เธอพอจะเริ่มผ่อนคลายลงอยู่บ้าง และเริ่มมีสติพอที่จะคุยกับเพื่อนหนุ่มรู้เรื่อง

“ฉันว่าเอาไปส่งสถานีตำรวจน่าจะดีกว่ารึป่าวนะ..จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินหาทั่วด้วย“

“ป-แปปนึงนะ..”

พออีกฝ่ายมาบังวิสัยทัศน์ของเจ้าเพื่อนขนฟูให้เธอแล้ว เธอก็ไม่รอช้าที่จะหยิบความกล้าที่พอมีหลงเหลืออยู่ค่อยๆกระดึ๊บถอยออกจากจุดๆนั้นทีละนิด..อย่างช้าๆ..

เว้นได้ระยะห่างราวๆสองถึงสามก้าวเธอก็หยุดลงก่อนที่จะถอนหายใจอันยาวเหยียด

“ฮาา–จริงๆฉันมาซื้อของน่ะ แต่เจ้านี่ดันโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้เนี่ยสิ..!”

(+)

หน้าซีด
“อึ่ย..”
เห็นการบอกลาของเจ้าหน้าขนก็ถึงกับขนลุกซู่หัวจรดเท้า ไม่อยากคิดเลยว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่..

แต่ช่างกะไร ดูอาการเพื่อนก่อน!

“อันจัง! เจ็บมากรึป่าว??”
เธอวิ่งเหยาะไปหาและก้มดูอาการอีกฝ่ายใกล้ๆ

ก่อนที่จะยื่นมือไปด้านหน้า
“ลุกไหวมั้ย..!”

"โอ่ย ม้นไม่ขนาดนั้นหรอกน่าww..มั้ง อย่าพูดให้เป็นรางแบบนั้นสิ~"

แต่ก็คงดีถ้าอีกฝ่ายมาช่วยจริงๆน่ะนะ ไม่อยากลงเอยยืนแข็งทื่แบบเมื้อกี้แล้ว

โดนเรียกว่ารุ่นพี่ด้วยแฮะ หึ้มได้เป็นรุ่นพี่แล้วสินะ !<<<แอบภูมิใจ

"ว่าแต่ว่านี่เค็นโซคุงจะไปไหนต่อหรอ?"

เพราะตอนนี้ก็กำลังเดินแบบไร้จุดหมายอยู่ด้วยเลยถามออกไป

"ฉันว่าจะไปเลือกซื้อของต่อที่ตลาดสดน่ะ"

(ข้ามา)

..เธอรู้สึกว่าเหมือนโดนจ้องมาสักพักนึงแล้ว แต่ก็ไม่ยอมหันไปสักทีเพราะคิดว่าเมินๆไปก็คงจบ

ถอนหายใจน้อยๆ
"นี่ มีธุระอะไรค-"
จนชักจะทนไม่ไหวกับความอึดอัด จึงหันควับไปมองที่ต้นตอสายตานั่น

"..."

"..มองอะไรยะ"
ดันเป็นเพื่อนหนุ่มที่โรงเรียนสะงั้น ตอนแรกเตรียมใจเอาไว้ว่าอาจจะเป็นคนแปลกๆแต่ถือว่าโชคดีที่ไม่ใช่..

"เห๋~ โตเกียวไกลเอาเรื่องเลยแฮะww แสดงว่าเป็นเด็กใหม่ด้วยน่ะสิ"

โตเกียว..อยากไปสักครั้งจัง

เธอพูดโดยไม่มีความประหม่าเหมือนในตอนแรกราวกับคนละคน เพราะไม่มีสิ่งที่ตัวเองกลัวอยู่ใกล้แล้วน่ะนะ

เห็นว่าอีกฝ่ายแนะนำตัวมาก็แอบดุ้งหน่อยๆ
"ลืมแนะนำตัวเลยww มัตสึโมโตะ ไอนะค่ะ"

ชูสองนิ้วหุบอ้าๆ
"อยู่ปีสองค่ะ~"

โดนดุปุ๊บเจ้าหมาก็หงิงไปเลยราวกับว่าฟังออก

"อ๋าา..า.."
ไม่ใช่ชื่อญี่ปุ่นนี่นา คนต่างชาติจริงๆด้วย

เธอพยายามประคองสติตัวเองอีกรอบไม่งั้นคุยไม่รู้เรื่องแน่ๆ

เกาแก้มแกร่กๆ
"อ่ะ มัตสึโมโตะ ไอนะค่ะ.."

"ฮ-ไฮเดรน..เยีย เอมบะซัง..?"

เธอไม่ค่อยคล่องภาษาต่างประเทศสักเท่าไหร่เลยถามเพื่อความแน่ใจออกไปอีกรอบหนึ่ง

"..ขอโทษนะคะ ขออีกรอบได้รึป่าวww"