Edward Berger’ın yönettiği Ballad of a Small Player (2025), İngiliz yazar Lawrence Osborne’un aynı adlı romanından uyarlanan, kader, kimlik ve bağımlılık üzerine kurulu bir varoluş draması olarak öne çıkar. Filmin merkezinde, Colin Farrell’ın canlandırdığı Lord Doyle (veya “Makau’nun Hayaleti” olarak anılan bir kumarbaz) yer alır: geçmişinden kaçan, borçlar ve yalanlar içinde debelenen bir adam. Macau’nun neon ışıkları altında süren bu hikâye, dışarıdan lüks ve gösterişle bezeli bir hayat gibi görünür; fakat Berger’in kamerası, bu parlaklığın ardında çürümüş bir ruh hâlini yakalar. Film, tıpkı kumar oyununun kendisi gibi, risk, beklenti ve çöküş arasında gidip gelir. Bu yüzden Ballad of a Small Player, yalnızca bir karakter öyküsü değil, kapitalist arzunun ve kimlik sahteciliğinin alegorisi olarak da okunabilir.

Dan Allen’ın yönettiği Bambi: The Reckoning (2025), sinema tarihinde efsaneleşmiş bir masalı korku türünün estetiğiyle yeniden yorumlayan bir yapımdır. Felix Salten’in 1923 tarihli “Bambi: A Life in the Woods” romanı ve Disney’in 1942 yapımı animasyon klasiği, doğa ile masumiyetin sembolü olarak kuşakların hafızasında yer etmişti. Ancak bu film, o masumiyetin izini kan, travma ve intikam temaları üzerinden yeniden yazar. Yapım, “Twisted Childhood Universe” adlı karanlık masal serisinin bir parçasıdır; Winnie the Pooh: Blood and Honey’den sonra, çocukluk ikonlarını korku figürlerine dönüştürme geleneğini sürdürür. Bu nedenle Bambi: The Reckoning, sadece bir korku filmi değil, kültürel belleğin ters yüz edilmesi üzerine bir deneydir.

2025 yapımı Aileen: Bir Kadının İnfazı, yalnızca bir suç belgeseli değil, modern toplumun kadın bedenini nasıl cezalandırdığının sinematik bir teşhiridir. Film, 1980’lerin sonunda yedi erkeği öldürdüğü gerekçesiyle “Amerika’nın ilk kadın seri katili” olarak adlandırılan Aileen Wuornos’un yaşamını ve idam sürecini merkezine alır. Ancak yönetmen (adı kimi kaynaklarda R. D. Kennedy olarak geçiyor) olayı salt kriminal bir vakadan çıkarıp, sınıf, cinsiyet ve medya şiddeti üçgeninde bir insanlık portresine dönüştürür. Belgesel, izleyiciyi “bir caninin portresi”ne değil, toplumun kendi yansımasına bakmaya zorlar. İdamın sesi, yalnızca adaletin değil, patriyarkanın yankısı gibidir.

Chad Hartigan’ın 2025 yapımı The Threesome filmi, romantik komedi türünün kalıplarını kırarak, çağdaş ilişkilerde arzu, sadakat ve duygusal açıklığın sınırlarını sorgulayan bir yapıya sahiptir. Başrollerde Zoey Deutch, Jonah Hauer-King ve Will Poulter’ın yer aldığı film, üç gencin duygusal ve cinsel bir deneyim etrafında yaşadığı karmaşık içsel dönüşümü anlatır. Hartigan, filmini sıradan bir “üçlü ilişki” hikâyesi olarak kurgulamaz; aksine, The Threesome, bireyin modern ilişkilerdeki parçalanmış kimliğini, arzunun etik sınırlarını ve samimiyetin kırılganlığını tartışan bir karakter çalışmasıdır. Bu yönüyle film, hem Eric Rohmer’in ilişkiler üzerine minimal anlatılarını hem de Joachim Trier’in duygusal doğruculuk estetiğini çağrıştırır.

Charlie McDowell’ın yönettiği The Summer Book (2025), Tove Jansson’ın aynı adlı romanından uyarlanan, derinlikli ve şiirsel bir yapımdır. Film, kayıp, doğa ve kuşaklar arası bağların zamansız temasını sade bir anlatım içinde işler. Finlandiya Körfezi’ndeki küçük bir adada geçen hikâye, küçük bir kız çocuğu Sophia ile yaşlı büyükannesinin birlikte geçirdiği bir yaz boyunca gelişir. Ancak film, “yaz tatili”nin ötesinde, insanın doğayla ve zamanla kurduğu ilişkiyi; konuşmaların değil, sessizliklerin taşıdığı anlamlar üzerinden anlatır. Bu yönüyle The Summer Book, Andrei Tarkovski’nin “Zamanın Mühürleri”ne ve Terrence Malick’in doğa-estetiğine yakın bir sinema dili kurar. İzleyiciden sabır, duyarlılık ve içsel bir dikkat talep eder.

Emmanuel Courcol’un 2024 tarihli filmi The Marching Band (orijinal adıyla En Fanfare), müziği yalnızca estetik bir unsur olarak değil, toplumsal ve duygusal bir köprü olarak kullanan insancıl bir anlatıdır. Fransız sinemasının klasik “baba–oğul karşılaşması” temasını çağdaş bir bağlamda ele alan film, bireysel kimliğin, aile mirasının ve sınıfsal sınırların yeniden tanımlandığı bir hikâye sunar. Başrolde Benjamin Laverhne, eski bir orkestra şefi Étienne Brûlé rolünde, karşısında ise amatör bir bando müzisyeni olan oğlu Pierre Lottin’in canlandırdığı Lucas vardır.

Nia DaCosta’nın 2025 tarihli filmi Hedda, Henrik Ibsen’in 1891 tarihli Hedda Gabler oyununu çağdaş bir sinemasal dile tercüme eden, güçlü bir feminist yeniden yorumdur. Başrolde Tessa Thompson’ın etkileyici performansıyla hayat bulan Hedda karakteri, DaCosta’nın kamerasında artık 19. yüzyılın salonlarından değil, bugünün kırılgan toplumsal yapısından seslenir. Film, klasik tiyatro metninin temel çatısını korur: Hedda, evliliğin, statünün ve toplumsal beklentilerin içinde sıkışmış, kendi arzularını yaşayamayan bir kadındır. Ancak DaCosta’nın sinema dili, bu temayı yalnızca bireysel bir trajedi olarak değil, modern toplumun “kadınlık” tanımına yönelttiği bir isyan olarak kurar.

Kadri Beran Taşkın’ın yönettiği Kıyma: Orman Kanunları (2024), aslında kökeni dijital platformlara dayanan bir mizah anlayışının sinema formatına taşınmış hâlidir. “Kıyma” dizisinin devamı niteliğindeki film, YouTube ve BluTV izleyicisinin aşina olduğu karakterleri —Ömer, Tufan ve Poyraz— bu kez Bodrum’da geçen bir yaz macerasına yerleştirir. Film, biçimsel olarak klasik bir gençlik komedisi gibi görünse de, alt metinlerinde günümüz Türkiye’sindeki çalışma hayatının belirsizliği, sosyal sınıf farkları ve gençlerin yönsüzlüğü gibi toplumsal gerçekleri esprinin arkasına gizler. Bu yönüyle, “hafif” bir komedi olarak başlayan hikâye, aslında dijital çağın “yapay mutluluk” kültürüne ayna tutar.

Geeta Gandbhir’in yönettiği Mükemmel Komşu (2025), Netflix’in belgesel formatındaki en çarpıcı toplumsal yapımlarından biridir. Film, Florida’da yaşanan gerçek bir olaya —siyahi bir kadın olan Ajike Owens’ın beyaz komşusu Susan Lorincz tarafından vurularak öldürülmesine— dayanır. Ancak Mükemmel Komşu, olayı yalnızca bir suç vakası olarak değil, Amerika’daki ırksal gerilim, “nefsi müdafaa” yasası (Stand Your Ground) ve toplumsal adaletin sınırları üzerine kapsamlı bir analiz olarak ele alır. Film, “komşuluk” kavramını ironik biçimde ters yüz eder: güven, dayanışma ve aidiyetin sembolü olması gereken bu ilişki, burada bir trajediye dönüşür.

Jay Roach’un 2025 yapımı The Roses filmi, çağdaş ilişkilerin yüzeydeki parıltılı mükemmellik imgesini paramparça eden bir kara komedi-drama olarak öne çıkar. Senaryosu Tony McNamara’ya ait olan film, 1989 tarihli The War of the Roses’ın modern bir yeniden anlatımıdır. Başrollerinde Olivia Colman ve Benedict Cumberbatch’in yer aldığı yapım, “başarılı evlilik” mitini ters yüz ederken, güç, statü, sevgi ve öfke arasındaki görünmez sınırları da araştırır. Film, ilk bakışta sıradan bir evlilik krizini anlatıyor gibi görünür: kariyerinde yükselen Ivy Rose ve kendi mesleğinde tıkanmış eşi Theo’nun hikâyesi. Ancak anlatı derinleştikçe, The Roses yalnızca bir çiftin değil, modern bireyin toplumsal roller karşısındaki tükenmişliğini yansıtan keskin bir alegoriye dönüşür.

Colin Krawchuk’un yönettiği The Jester 2 (2025), çağdaş korku sinemasında maskenin ve illüzyonun sembolik anlamlarını derinlemesine işleyen bir yapım olarak öne çıkar. 2023’teki ilk film The Jester’ın bıraktığı atmosferik gerilim mirasını devralan bu devam filmi, “korku figürünün sürekliliği” temasını merkeze alırken, aynı zamanda kimliğin, sahiciliğin ve performansın sınırlarını da sorgular. Filmin hikâyesi, Cadılar Bayramı gecesinde genç bir sihirbaz olan Max’in, doğaüstü güçlere sahip maskeli katil Jester ile karşılaşması etrafında gelişir. Ancak film, basit bir “katil peşinde” anlatıdan çok, izleyiciyi görsel bir yanılsama ve psikolojik bir yıkım sürecine dahil eder.

James Bamford’un 2025 yapımı Man With No Past filmi, çağdaş sinemanın kimlik, bellek ve ahlaki sorumluluk temalarını gerilim türü üzerinden yeniden tartıştığı dikkat çekici bir örnektir. Başrolünde Adam Woodward’un yer aldığı film, hafızasını kaybeden bir adamın geçmişine ulaşma çabasıyla başlayan bir öyküyü anlatır. Ancak film, klasik bir “kimim ben?” hikâyesinin ötesine geçerek, modern bireyin geçmişiyle kurduğu kırılgan bağı, ahlaki hesaplaşma ve sistem eleştirisiyle birleştirir.

İlk filmin üzerinden iki yıl geçtikten sonra, yapay zeka uzmanı Gemma (Allison Williams) ve yeğeni Cady (Violet McGraw), M3GAN’ın (Amie Donald) teknolojisinin kötü amaçlarla kullanıldığını öğrenirler. Savunma sanayii tarafından çalınan bu teknolojiyle geliştirilen AMELIA (Ivanna Sakhno), askeri sınıf bir suikastçıya dönüşür. İnsanları tehdit eden bu yeni yapay zekaya karşı, Gemma ve Cady, M3GAN’ı yeniden hayata döndürerek karşı koymaya çalışırlar.

Can Ulkay’ın yönetmenliğini üstlendiği Uykucu (2025), Türk sinemasında uzun süredir eksik kalan bir türü — ajan psikolojik gerilimini — yeniden gündeme taşıyor. Başrollerde Çağatay Ulusoy ve Elçin Sangu’nun yer aldığı film, sadece aksiyon sahneleriyle değil, karakterlerin iç dünyalarındaki çatışmalarla da dikkat çekiyor. Senaryosunu Kubilay Tat’ın kaleme aldığı yapım, klasik “iyi-kötü ajan” kalıplarını aşarak, ahlaki gri alanlar üzerinden ilerliyor. Uykucu, ilk bakışta bir casusluk hikâyesi gibi dursa da, aslında “kim olduğumuzu unutmamak için ne kadarını hatırlamalıyız?” sorusuna yanıt arayan bir içsel yolculuk filmidir.

James Sweeney’nin Twinless (2025) filmi, “ikizini kaybetmiş insanların destek grubu” gibi sıradışı bir fikirden yola çıkıyor; ancak film, bundan çok daha fazlasını anlatıyor. Bir yandan yas, suçluluk ve kimlik arayışını işlerken, diğer yandan mizahın travmayı nasıl örtebildiğini sorguluyor. Dylan O’Brien’ın çift karakter (Roman ve ölen kardeşi Rocky) performansı ve James Sweeney’nin içe dönük mizah anlayışı, filmi hem duygusal hem de alaycı bir tona yerleştiriyor. Bu açıdan Twinless, “kederin absürtlüğü” üzerine kurulmuş bir kara mizah dramı olarak konumlanıyor.

Francis Lawrence’ın The Long Walk (2025) filmi, Stephen King’in Richard Bachman takma adıyla yazdığı distopik romanının uzun yıllar sonra gelen ilk büyük ekran uyarlamasıdır. Film, geleceğin totaliter Amerika’sında düzenlenen bir ölüm yürüyüşü yarışmasını merkezine alırken, aslında itaat, dayanıklılık ve insanlığın kırılma noktası üzerine derin bir alegori kurar. The Long Walk, fiziksel sınırların ötesine geçerek, “hayatta kalmak” kavramının ahlaki bedelini sorgular. Bu anlamda yalnızca bir distopya değil, aynı zamanda modern toplumun görünmez yarışlarının metaforudur.

Ben Stiller’ın yönettiği Stiller & Meara: Nothing Is Lost (2025), bir belgesel olmaktan çok, bir aile mirasının yeniden keşfidir. Film, ünlü komedi ikilisi Jerry Stiller ve Anne Meara’nın sanat hayatını anlatırken, aslında bir oğlun anne-babasını anlamak için çıkardığı duygusal yolculuğu merkezine alır. Başlıkta yer alan “Nothing Is Lost” (Hiçbir şey kaybolmadı) ifadesi, yalnızca ebeveynlerin bıraktığı arşive değil, zamanla silinmeyen sevgiye, hafızaya ve kimliğe işaret eder. Ben Stiller bu filmle, hem kişisel geçmişiyle yüzleşir hem de komedinin ardındaki insanı — yorgunluğu, aşkı, kaybı — ortaya çıkarır.

Phil Claydon’un Helloween (2025) filmi, klasik “Halloween gecesi dehşeti” temasını çağdaş bir medya eleştirisine dönüştüren, kanlı ve karanlık bir korku deneyimi sunar. Film, yalnızca bir seri katilin hikâyesi değildir; aynı zamanda günümüz toplumunun korku, şiddet ve eğlence arasındaki sınırlarını sorgulayan bir alegoridir. Başrollerde Jeanine Nerissa Sothcott, Michael Paré ve Rula Lenska yer alır. Claydon, mizahın en neşeli sembollerinden biri olan palyaçoyu, sistemin bastırdığı öfkenin maskesi hâline getirir. Sonuç, hem bir “slasher” hem de bir psikososyal çöküş hikâyesidir.

Brian Kirk’in The Dead of Winter (2025) filmi, yüzeyde bir “hayatta kalma gerilimi” gibi görünse de, özünde insanın yalnızlıkla, vicdanla ve doğanın acımasızlığıyla sınandığı bir psikolojik dramdır. Başrolü üstlenen Emma Thompson, kariyerinin en sade ama en derin performanslarından birini sunar. Film, klasik kurtuluş hikâyelerinden farklı olarak “kurtarmak için değil, anlamak için mücadele eden” bir karakter portresi çizer. McDowell’ın The Summer Book’u nasıl sessizlikle doğayı konuşturuyorsa, Kirk de The Dead of Winter’da doğayı bir ahlaki sınav alanına dönüştürür.

Charlie McDowell’in The Summer Book (2024) filmi, Tove Jansson’un 1972 tarihli aynı adlı romanından sinemaya uyarlanmış, sade ama derinlikli bir varoluş dramasıdır. Başrollerde Glenn Close (büyükanne) ve Emily Matthews (Sophia) yer alır. Film, bir çocukla yaşlı bir kadının bir Baltık adasında geçirdikleri bir yaz boyunca, yaşamın geçiciliği, doğanın döngüsü ve kuşaklar arası sessiz sevgi üzerine kuruludur. McDowell, diyalogların azaldığı, jestlerin ve sessizliklerin diliyle örülmüş bir film yaratır. Bu, yazın sıcaklığı kadar ölümün soğukluğunu da hissettiren bir yapımdır — sade olduğu kadar derin, durgun olduğu kadar canlı bir hikâye.

Endonezya sinemasının yükselen yönetmenlerinden Kimo Stamboel, The Elixir (2025) filmiyle korku türüne hem kültürel hem felsefi bir derinlik kazandırıyor. Yönetmenin önceki işlerinde (örneğin The Queen of Black Magic) görülen vahşet-mistisizm dengesi, bu filmde daha içe dönük ve alegorik bir biçim kazanmış. The Elixir, yalnızca bir “zombi salgını” filmi değildir; ölümsüzlüğün cazibesine kapılan insanın kendi doğasını yok etme hikâyesidir. Film, geleneksel bitkisel iksir üretimiyle geçinen bir aile üzerinden, modernleşme, hırs, doğa ve ölüm arasındaki kadim ilişkiyi sorgular. Bir yandan Frankenstein’ın Tanrı-oyunculuğunu hatırlatır, diğer yandan Endonezya’nın kültürel kimliğini koruma çabasına göndermeler yapar.

Dominga Sotomayor’un Swim to Me (2025) filmi, görünüşte küçük bir hikâye anlatır: Santiago’nun varlıklı bir mahallesinde bir hizmetçi kadın ile küçük bir kızın arasında gelişen ilişki. Ancak bu basit hikâye, film ilerledikçe sessiz bir toplumsal çığlığa dönüşür. Yönetmen, kamerasını büyük olaylara değil, görünmez emek ve sessiz duyguların ağırlığına çevirir. Filmin merkezinde, kırdan kente göç etmiş, 40’lı yaşlarındaki hizmetçi Estela (María Paz Grandjean) vardır. Zengin bir ailenin evinde çalışmakta, küçük kızları Julia (Rosa Puga Vittini) ile ilgilenmektedir. Yaz mevsimi boyunca, Estela ve Julia’nın ilişkisi oyun, bakım ve sessizliklerle örülür. Zamanla Estela, yalnızca bakım veren değil, Julia’nın dünyasında bir “ikinci anne” figürüne dönüşür. Ancak bu bağ, sınıfsal sınırları asla aşamaz: Estela’nın görünmezliği her an hissedilir. Evdeki sessizlik, dışarıdaki kalabalıktan daha boğucudur. Filmin son bölümlerinde Estela’nın işini kaybetmesi, hem bir özgürleşme hem de bir kimlik kaybı olarak resmedilir.

Pablo Agüero’nun yönettiği Saint-Exupéry (2024), sadece bir yazarın ya da pilotun biyografisi değildir; aynı zamanda bir insanın anlam arayışı üzerine kurulmuş şiirsel bir sinema deneyimidir. Film, Küçük Prens’in yazarı Antoine de Saint-Exupéry’nin Arjantin ve And Dağları’ndaki uçuş yıllarına odaklanır — ama hikâyeyi tarihsel gerçeklerden çok, ruhsal bir keşif olarak anlatır. Agüero’nun kamerası, gökyüzünü bir özgürlük simgesi olmaktan çıkarıp bir varoluş sınavına dönüştürür. Bu yönüyle film, biyografik anlatı ile felsefi dram arasında duran, tıpkı kahramanı gibi “uçuş ve düşüş” arasında salınan bir eserdir.

Uluç Bayraktar’ın yönettiği Meraklı Adamın 10 Günü (Netflix, 2024), İyi Adamın 10 Günü üçlemesinin son halkası olarak, Türk sinemasında nadir görülen bir “neo-noir” atmosferini başarıyla sürdürür. Nejat İşler’in canlandırdığı Sadık karakteri, artık yalnızca bir özel dedektif değildir; kendi iç karanlığının labirentinde kaybolmuş, merakın kurbanı olmuş bir adamdır. Film, polisiye türünün sınırlarını aşarak, hakikat arayışının hem etik hem varoluşsal bedelini sorgular. Uluç Bayraktar’ın sineması burada en olgun hâline ulaşır: Kamera, yalnızca olayı değil, karakterin ruhunu da izler. Bu nedenle Meraklı Adamın 10 Günü, bir “soruşturma filmi”nden çok, bir içsel çözülüş anlatısıdır.

Film, tropik bir tatil adasında eğlenmeye gelen on kadının, gecenin ilerleyen saatlerinde silahlı bir çete tarafından kaçırılmasıyla açılır. Kadınlar, insan kaçakçılığı ağının parçası olarak yurtdışına gönderilmek üzere tutulmaktadır. Kaçış planı, iki kadının — Sarah (hemşire) ve Luna (dansçı) — liderliğinde başlar. İlk başta korku, paniğe ve umutsuzluğa teslim olurlar; fakat zamanla dayanışmanın gücüyle hareket etmeyi öğrenirler. Kaçış yolculuğu, film boyunca yalnızca fiziksel değil, psikolojik bir dönüşüm hikâyesine dönüşür: Kadınlar zincirlerini kırarken, aynı zamanda travmalarını, suçluluk duygularını ve birbirlerine olan güvensizliklerini de aşmak zorundadırlar. Son sahnede, kurtuluşun bir anlamda mümkün olmadığını — çünkü kaçıştan sonra bile korkunun içlerinde kaldığını — görürüz.