خسته‌تر از آنم که بگویمت...

یه پادکست از دکتر فاطمی گوش میدم و باز رویای بودن در سال ۳۲،با ۸ گلوله، توسط ۴ سرباز و دقیقن هم‌سن الانِ من، زندگی را ترک می‌کند که مرگ در راه شرافت را به مرگ در رختخواب ترجیح می‌داده و سرِ حرفش می‌ماند
‏چرا پس من الان، ۶۹ سال پس از رفتنِ همچون تویی، اینقدر بدم و ترسو و بی‌هدف
‏و بی‌هدف
‏و بی‌هدف
‏و بی‌هدف...

چگونه
شفا دهد تو را از زخم‌هایت
دستی که تو را ذبح کرده است؟

صبح‌ها که من با حالت نیمه خواب دارم ماشین رو روشن می‌کنم که برم سرکار، آقای جوان همسایه پایینی با سگ گلدن زیباشون دارن میرن پیاده‌روی و عصرها ساعت ۷ و ۸ که من برمی‌گردم هم در حال قدم به سمت خانه مجدد ملاقاتشون می‌کنم.
آقای محترم مرفه هستن و کار نمی‌کنن و هیچی!مهم‌تر اینه که سگشون هم از ما بهتر زندگی می‌کنه!

چه می‌گذرد بر مادری، بر پدری، بر عاشقی، بر یاری، بر همدمی و بر هر انسانی، در روز تولد تکه‌ی جانش که نیست؟!
‏و سال‌هاست جان‌هایی به ناحق گرفته ‌می‌شود و تو می‌مانی...
‏بی نفس، بی رمق، بی جان...
‏با چادری با جای هفت گلوله...
‏با سنگی تا ابد سرد...

‏⁧‫#مرگ_بر_کلیت_و_تمامیت_جمهوری_اسلامی‬⁩

تشنگی بود و گشنگی، و میوه بودی تو.
‏غم بود و خرابه‌ها، و معجزه بودی تو...
‏در زمین جانت، در خاج بازوانت.
‏آرزوی توام چه کوتاه و سهمناک بود،
‏چه مستانه و دشوار، چه مدید و آزمند.

‏پاپلونرودا / بیژن الهی

بعضی را گشایش بود در رفتن،بعضی را گشایش بود در آمدن،هشدار و نیکو ببین که این گشایش تو در رفتن است یا در آمدن؟
‏و گشایش تو در رفتن بود و گشایش من در گداختن و همچنان گداختن و هی گداختن و تمام نشدن و هنوز هم نفهمیدم از کجا آمدی و چرا رفتی؟
‏و راه تقرب من،همچنان تویی و تو
‏مقالات شمس